De Nederlandse dichteres Maxime Garcia Diaz (1993) schreef een verpletterende debuutbundel: Het is warm in de hivemind (2021). Daarin verkent zij de impact van het beeldscherm op het lichaam, en verbind ze gedachtes over het internet, popcultuur, URL’s en meisjeslichamen op associatieve wijze. Voor deze blog plaatsen we één gedicht uit haar bundel in de schijnwerpers: "A sim child has to go to school". In het gedicht beschrijft ze de videogame ‘The Sims’ waar je avatars aanmaakt en laat leven in een eeuwigdurende wereld. Diaz vertelt hoe de gele schoolbus elke ochtend langskwam:
“In-game every morning a yellow bus came waited outside the house, honked twice disappeared into nothingness at the edge of the screen.”
Opvallend is dat het beeldscherm vaak expliciet wordt benoemd door Diaz. In haar gedichten is het (zwarte) scherm een onderdeel van de digitale beleving en treedt het op als een duidelijke begrenzing ervan.
“When the screen goes black I do not see myself or at least I do not see a girl I do not see the thing I drag outside each morning.”
Niet alleen het scherm maar ook het lichaam – dat ze benoemt als ‘the thing’ – heeft een prominente plaats in haar gedichten. Doordat ze als speler voortdurend aanwezig is in virtuele ruimtes, lijkt ze haar lichaam als een materiële vreemdeling te ervaren.
“I did not drag the thing outside each morning I did not drag the thing outside I left the thing inside to pray 8 hours a day to a desktop computer I left the thing inside to rot & to grow interesting with its own pockmarks and its bloat like a work of installation art.”
In 2019 won Maxime Garcia Diaz het NK Poetry Slam. Haar gedichten getuigen dan ook van een ritmische cadans. Wie haar graag eens wil horen, kan hier terecht: